معرفی مختصر مدل One-Minute Preceptor و کاربرد آن در آموزش اکوکاردیوگرافی

محیط درمانگاه برای اعضای هیأت‌علمی بالینی در درجه اول مکانی برای کار بالینی است، اما درمانگاه محیطی برای آموزش نیز هست (1). از سوی دیگر وجود فراگیر یا فراگیران باعث کند شدن روند درمانگاه می‌شود (1). اعضای هیأت‌علمی بالینی همواره در تعارض انتخاب بین مراقبت مؤثر از بیمار و تدریس به دستیاران در محیط شلوغ درمانگاه قرار دارند (2). به‌عبارت‌دیگر، هم به آموزش دستیاران علاقه‌مند هستند و هم به این موضوع معتقدند که آموزش بالینی نباید در کار درمان بیماران­شان اخلال ایجاد نماید (1). باید توجه داشت که فرایند تدریس در درمانگاه، مبتنی بر فرصت آموزشی است، به این معنا که وابسته به این است که چه نوع بیماری به درمانگاه مراجعه می‌کند و درعین‌حال تعامل با دستیار اندک و غیرقابل ‌پیش‌بینی است. لذا برای این اعضای هیأت‌علمی دشوار است که خود را برای تدریس آماده کنند و از سویی دیگر، مشوق و پاداشی برای تدریس وجود ندارد و حال و هوای درمانگاه نیز رهنمون به سمت تدریس نیست (3) نشان داده‌شده است که کیفیت آموزش در مقایسه با تعداد بیماران ویزیت شده، اثر بیشتری بر صلاحیت و دانش بالینی فراگیران دارد (4).